Het einde van de wereld!

Hola!

Alweer anderhalve week geleden vlogen we vanuit Buenos Aires naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld. Toen we buiten stonden bij het kleine vliegveld en vanaf daar de hele stad, gelegen tussen allerlei bergen, konden overzien, kregen we allebei meteen het gevoel dat het backpackavontuur nu echt begonnen was. Buenos Aires voelde nog een beetje aan als een citytrip naar een Europese stad, maar Ushuaia is echt totaal iets anders dan we gewend zijn. We gingen met de taxi naar ons hostel, en we waren nog geen 2 minuten onderweg of de chauffeur had het al voor elkaar gekregen om op een verder lege weg een hond aan te rijden. Er zijn best veel straathonden in Ushuaia, maar deze had zowaar nog een baasje ook. De hond overleefde het gelukkig en ook de taxichauffeur stapte bezorgd uit. Opgelucht stapte hij weer in nadat hij zag dat zijn bumper nog heel was.

De eerste volle dag zouden we 7km lopen richting de Glacier Martial, om die vervolgens te beklimmen. Na een hele tijd lopen bleek dat het enige bord dat de weg wees richting de gletsjer door een plaaggeest de verkeerde kant op was gezet dus namen we maar een taxi naar de voet van de berg. Na flink klimmen door regen, sneeuw en wind hadden we de top bereikt en hadden we een tof uitzicht over het Beagle kanaal.

Als je in Ushuaia bent mag een bezoek aan het nationale park Tierra del Fuego (Vuurland) niet ontbreken. Met nog 4 mensen uit ons hostel hebben we de hele dag door het park gewandeld en bijna alle hiking trails die er zijn gedaan. Het weer was perfect en de uitzichten prachtig! De laatste dag in Ushuaia liep ik met Swen een heel stuk de stad uit waar we weer in een bijzonder natuurgebied aan de kust terecht kwamen. Daar kwamen we heel lang niemand tegen waardoor we ons helemaal alleen aan het einde van de wereld waanden. Aan het einde van de wereld waren we wel, maar helemaal alleen bleken we niet te zijn want we kwamen een belachelijk snel lopende Duitser tegen die al een taxi had geregeld om terug naar de stad te gaan. Dat kwam mooi uit want we hadden geen zin om dat hele stuk weer terug te lopen, dus gingen we met hem mee. In recordtempo liepen we terug naar het laatste punt waar auto's konden komen, om daar vervolgens 40 minuten op de taxi te wachten omdat we veel te vroeg waren.

Onze tijd in Ushuaia zat er weer op en we vervolgden onze reis met een busrit van 12 uur naar Punta Arenas in Chili. Daarvoor moesten we eerst nog wel even met een andere bus naar de stadsgrens van Ushuaia gebracht worden, want de toegangswegen tot de stad waren geblokkeerd door stakende Argentijnen. We waren zo'n beetje de enige gasten in het hostel in Punta Arenas, en het vrouwtje dat het hostel runt ging gelijk het eten dat we gekocht hadden klaarmaken, waarbij ze met moeite boven het fornuis uit kwam. We merkten wel dat we nog even aan ons Spaans moeten werken!

In Punta Arenas wilden we eigenlijk een tour doen naar eilanden met pinguins, maar dat bleek nogal duur te zijn en ook qua tijd niet lekker uit te komen, dus namen we de volgende ochtend meteen de bus naar Puerto Natales. Daar hebben we ons anderhalve dag voorbereid op 5 dagen wandelen en kamperen in het nationale park Torres del Paine, waar we de W-trek zouden doen. Patagonië (de regio waar het park zich bevindt) staat bekend om het extreem wisselvallige weer en vooral de zeer harde wind, dus je moet voorzorgsmaatregelen nemen om te voorkomen dat al je spullen nat worden. Raincovers voor je backpack worden afgeraden omdat je dan een soort wandelende parachute wordt.

Met een slaapzak, tent, droge kleren en eten voor 5 dagen in onze backpacks mochten we de eerste dag meteen steil bergop de tassen meezeulen. Van het beloofde kloteweer kwam niets terecht, want het was eigenlijk gewoon warm en windstil. Jassen en thermokleding uit dus en beulen maar! Na het bereiken van het eerste kamp waar we zouden overnachten, gingen we nog een stuk omhoog naar het uitkijkpunt bij de torens die iconisch zijn voor het park.

We waren ontzettend gaar en hadden ernstig behoefte aan een douche, maar die was niet aanwezig op deze kampeerplaats. Alleen op de kampeerplaatsen na dag 2 en 4 zouden die aanwezig zijn. Omdat het park ver verwijderd is van de bewoonde wereld zijn de voorzieningen heel minimaal. Er zijn op sommige plaatsen wel dure refugio's waar je kunt overnachten en eten, maar als arme backpacker ben je al gauw aangewezen op kamperen en het koken van je meegebrachte voedsel op een klein gasbrandertje. Water hoef je gelukkig niet mee te brengen want het water in Torres del Paine is wellicht het beste ter wereld!

De dagen waren zwaar, maar de nachten waren net zo erg. Ik kon min of meer languit liggen in onze tent, en dat betekent dat Swen dat niet kon zonder z'n voeten buiten de tent te leggen. De backpacks moesten er ook nog in en dus was het lekker knus. We moesten er dus wat voor over hebben, maar wat was Torres del Paine prachtig! De meren zijn ontzettend blauw en helder, en ook de bergen en gletsjers mogen er zijn!

Na 5 dagen urenlang heuvel op en heuvel af zwoegen, in de tent stinken, ontbijten met Snickers en heel veel foto's nemen zijn we helemaal gesloopt, maar ook zeker voldaan! We hebben behoorlijk mazzel gehad met het weer, want het heeft eigenlijk vooral 's nachts geregend en de Patagonische wind des doods was ver te zoeken. Af en toe klonk het wel alsof het ging onweren, maar dan brak er een stuk van een gletsjer af en gleed naar beneden, heel tof om te zien! Er schijnen ook poema's in het park te leven, maar die hebben we niet gespot. Nu is het tijd om even een dag niks te doen in Puerto Natales, en daarna gaan we met de bus naar El Calafate in Argentinië.

Adios!