Chao Chile y Argentina!

Hola!

We zijn inmiddels in Bolivia, dus dat is een mooi moment om even een stukje over onze laatste weken in Chili en Argentinië te schrijven! Het is slechts 2 weken geleden dat we de nachtbus naar Santiago namen, maar we hebben toch alweer een hoop gezien en gedaan!

Om te beginnen dus Santiago. We kwamen rond 7 uur 's ochtends aan en moesten nog behoorlijk wat afstand met de metro afleggen, dus dat was volop genieten in de drukte van de vroege morgen in Santiago! In de metro komen viel al niet mee, maar eruit was nog veel erger dus ik moest even een halte te ver voordat het gelukt was om genoeg mensen aan de kant te beuken met m'n backpack. Aangezien we niet echt een plan hadden voor Santiago, zijn we de eerste dag maar gewoon een rondje gaan lopen door de stad. Je hebt in de stad de heuvel San Cristobal, die zo'n 300m boven de stad uitsteekt. Daar kan je omhoog lopen (waren we te lui voor dus wij gingen lekker toeristisch met een soort treintje) om over de stad heen te kunnen kijken. Toen wij er waren was het echter heel bewolkt, en omdat er ook nog een flinke laag smog hangt konden we nauwelijks de bergen waar Santiago door wordt omgeven zien. We hadden het eigenlijk al wel gauw gezien in Santiago omdat het vooral heel groot is, dus de tweede dag zijn we eigenlijk alleen naar een bizar groot winkelcentrum geweest, en hebben we er nog maar eens wat rode wijn doorheen gejaagd.

De volgende dag gingen we naar Valparaíso, aan de kust van de Stille Oceaan. Dit was slechts 1,5 uur met de bus, ook wel eens lekker! Valparaíso is eigenlijk een soort openluchtmuseum, een prachtig stadje dat tegen een berg aangebouwd is, vol met muurschilderingen en gekleurde trappen. De volgende dag zagen we op het nieuws dat grote delen van Santiago overstroomd waren door de hevige regenval in de nacht, we waren dus precies op tijd weg! In Valparaíso was het ook de hele dag hondenweer, maar gelukkig zaten we in een hostel met wonderbaarlijk snel internet, én viel deze dag samen met het beginweekend van de NBA playoffs, dus konden we mooi de hele dag NBA games streamen. Daarnaast zenden ze ook debiel veel voetbal uit dus hebben we ook de kraker PSV - Roda JC kunnen zien, dat is toch waarvoor je naar Zuid-Amerika komt.
Het weer was de dag erna gelukkig weer gewoon goed, en dus konden we een wat uitgebreider rondje door de stad lopen en zijn we met een bootje meegegaan. Vanaf de boot kreeg je een mooi uitzicht op de stad, en voeren we ook vlak langs zeeleeuwen en zeekoeien, die als ze niet zo intens lui waren geweest zo vanaf de boei waar ze op lagen de boot in hadden kunnen springen.

Vanaf Valparaíso wilden we eigenlijk naar Mendoza, in Argentinië. We hoorden echter dat de grensovergang al een week dicht was (die ligt midden in de Andes dus hij gaat nogal eens dicht door aardverschuivingen of slecht weer), waardoor de bussen telkens gecanceld werden. Een omweg via een andere grensovergang was wel mogelijk, maar dat was dan wel meteen een omweggetje van 24 uur. We besloten dus om Mendoza te skippen en meteen naar de Atacamawoestijn in het noorden van Chili te gaan, waar we gelukkig vanaf Santiago goedkoop heen konden vliegen. Eerst moesten we nog even een nachtje in Santiago verblijven, dus gingen we maar aan de happy hour cocktails in de Bellavista wijk.

In het vliegtuig was de beenruimte om te huilen, maar Swen is nog steeds van de partij dus mochten we weer verkassen naar plaatsen met 2 meter beenruimte, altijd een gelukzalig moment. Eenmaal geland in Calama moesten we nog anderhalf uur met de bus naar San Pedro de Atacama, het epicentrum van het toerisme in de woestijn. Tijdens de busrit kon je al zien wat een waanzinnige omgeving het was!

De eerste dag gingen we met een tour naar de Valle de la Luna, vlakbij San Pedro. Daar kon je genieten van de zonsondergang, om niet veel later de maan op te zien komen, heel mooi! De dag erna gingen we naar de El Tatio geisers, waar we lekker vroeg (4 uur) voor op moesten staan, zodat we daar zouden zijn wanneer de geisers het actiefst zijn (rond zonsopkomst). Er was ook een bad van het warme water, dus wij lieten uiteraard de mogelijkheid niet onbenut om om 7 uur 's ochtends bij -9 graden op 4300m hoogte eens lekker in een zwembroek rond te gaan lopen. Viel niet mee om het water weer uit te komen! Op de weg terug van de geisers naar San Pedro konden we eigenlijk pas zien hoe fantastisch de omgeving was, aangezien het op de heenreis nog donker was. Op de hoogvlaktes had je een aantal mooie meren, was je omringd door vulkanen, zagen we vossen, lama's, flamingo's en vicuñas, en stopten we nog even bij een dorpje met 4 á 6 inwoners (lastig tellen kennelijk) om een lamaschaschlik te eten.

Die middag moest er even bijgeslapen worden, want 's avonds zouden we gaan full moon sandboarden in de Valle de la Muerte. De setting was al fantastisch, een ruim 100 meter hoge zandduin tussen allerlei bergen in de woestijn, en dat allemaal onder het licht van de volle maan. Helaas ontbrak de stoeltjeslift en moesten we eerst omhoog ploeteren door het zand, maar daarna was het omlaag gaan op je sandboard wel supervet! Ik moest wel een aantal keer zandhappen, maar het viel nog niet eens tegen hoe het ging eigenlijk, wellicht in Peru nog maar eens oefenen. Na 3 keer die duin opgezwoegd te hebben waren we al wel aardig gaar en was het ook al weer bijna tijd om terug naar San Pedro te keren, maar het was heel gaaf!

De laatste dag in San Pedro de Atacama hebben we lekker uitgeslapen en vooral weinig uitgevoerd, om de dag erna gedag te zeggen tegen Chili en 12 uur in de bus te zitten naar Salta in Argentinië. De eerste 2 dagen in Salta hebben we eigenlijk alleen de stad een beetje verkend, en kwamen we er achter dat de meeste toffe dingen in de buurt van Cafayate waren, zo'n 3 uur rijden vanaf Salta. Voor onze laatste dag in Salta hadden we geregeld dat we samen met nog een Nederlandse en een jongen uit Zweden een auto gingen huren, om zo de prachtige route richting Cafayate af te leggen. Dat was fantastisch! Ruta 68 leidt je langs weergaloze bergen in 50 shades of red, yellow and green en een natuurlijk amfitheater. Hele toffe dag!

's Avonds gingen we om 0:30 met de bus op weg naar La Quiaca, vanaf waar je lopend de grens met Bolivia over moet om in Villazon aan te komen. Vanaf daar wilden we met de bus naar Tupiza, maar er bleken, zoals wel vaker het geval is in Bolivia, wegblokkades te zijn bij Tupiza waardoor er geen bussen gingen. Uiteindelijk hadden we toch een soort shuttleservice gevonden en gingen we in een lekker knus busje (3 mensen op de bijrijdersstoel, kan gewoon) op weg naar Tupiza. Halverwege stopten we echter omdat het busje niet verder kon, want anders zouden zijn banden lekgestoken worden bij de blokkade ofzo. We werden allemaal in old-skool vrachtwagen waarvan alleen de cabine een dak had gestopt, om vervolgens als een soort schapen verder vervoerd te worden. Bij de eerst wegblokkade moesten we even gaan zitten om niet gezien te worden, maar we mochten uiteindelijk verder. Vlakbij Tupiza was echter nog een tweede blokkade en daar konden we niet langs, dus moesten we de laatste 6km lopen naar de stad. Welcome to Bolivia! Die dag was ook alles in de stad gesloten, maar vandaag is alles gelukkig weer open en tot nu toe is iedereen heel vriendelijk. Je merkt meteen Bolivia een stuk minder westers is dan Chili en Argentinië, en dat we hier al helemaal niet meer over straat kunnen zonder enorm op te vallen. Maar dat is juist wel leuk, het échte avontuur is nu begonnen! Morgen beginnen we aan een 4-daagse tour over de grootste zoutvlakte ter wereld, Salar de Uyuni, waarbij we ook weer allerlei andere vette dingen gaan zien!

Adios, of chao, zoals ze in Zuid-Amerika zeggen!