Bolivia!

Hola!

We zijn de afgelopen tijd door Bolivia heen gereisd en zijn inmiddels in Peru aangekomen, dus het is weer tijd voor een verslagje! In eerste instantie hadden we bedacht om wat rustiger aan te doen in Bolivia en Peru omdat deze landen wat vriendelijker zijn voor je bankrekening dan Chili en Argentinië, maar omdat we er toch wel sneller doorheen gaan dan verwacht hebben we besloten om in juni nog een paar weken naar Colombia te gaan en dus ook in Bolivia en Peru niet overal lang te blijven hangen. Veel mensen die we ontmoeten zeggen dat Colombia echt het meest fantastische land van Zuid-Amerika is, dus dat gaan we onderzoeken!

Zoals jullie uiteraard in de vorige razendspannende episode gelezen hebben waren we met enige moeite in Tupiza in Bolivia beland. De dag dat we daar aankwamen was het een beetje een spookstad omdat alles gesloten was vanwege de protesten, maar de volgende dag bleek het toch best een leuk stadje te zijn! Vanuit Tupiza zouden we de vierdaagse tour gaan doen over de gigantische zoutvlakte in het zuid-westen van Bolivia, de Salar de Uyuni.

Iedere dag vertrekken er tientallen jeeps vanuit San Pedro de Atacama in Chili, Uyuni en dus Tupiza naar de zoutvlaktes, en wij zaten in een jeep met 2 Engelsen, en een Boliviaanse chauffeur en kokin. Zij spraken allebei geen Engels, maar het Boliviaanse Spaans is een stuk duidelijker dan in de Zuidelijke buurlanden, dus de communicatie ging best prima (behalve toen chauffeur Juan Carlos over de neef van Ruud van Nistelrooy begon, dat bleek toch een lastig uitspreekbare naam te zijn)! Na vertrek uit Tupiza gingen we gelijk de bergen in, waar we na een uur een prachtig uitzicht hadden en wat foto's gingen nemen. De motorkap van de jeep ging ook meteen omhoog, en we moesten 2 uur wachten op een onderdeel dat gebracht moest worden. Voortvarende start!

De eerste dag reden we door de Boliviaanse Andes en over de hoogvlaktes, waar we een hoop lama's, vicuña's en struisvogels tegen kwamen. De nacht brachten we door op ruim 4000m hoogte, maar gelukkig hadden we allebei geen last van hoogteziekte. De hoogtepunten van de tweede dag waren de lagoons die we bezochten, waaronder een groene en rode, inclusief flamingo's. Verder konden we ook nog chillen in een hot spring en bezochten we geisers. De derde dag namen we een alternatieve route die Juan Carlos voorstelde, en kwamen we langs allerlei enorme rotspartijen waar we ouderwets konden klimmen en klauteren. De laatste nacht brachten we door in een hostel dat volledig gemaakt was van zout. Bij het laatste avondmaal kregen we ook een fles Boliviaanse rode wijn, maar dat was slootwater vergeleken met de Chileense en Argentijnse varianten.

Het voordeel van de tour starten in Tupiza is dat het beste wordt bewaard voor het laatst; de zoutvlakte zelf. Je staat om 5 uur op op de laatste dag, zodat je vroeg bij een bergje met gigantische cactussen op de zoutvlakte aan komt en zo de zonsopgang kan zien. Daarna is het tijd voor de welbekende fotoshoot op de zoutvlakte, waar je dankzij de oneindige hoeveelheid zout en de vlakke ondergrond dingen heel groot of juist heel klein kan lijken. Na 2 uur spelen met perspectief was het tijd om door te gaan naar Uyuni en was de tour ten einde. Uyuni bleek een intens lelijke stad te zijn, dus we gingen die nacht meteen maar door naar Sucre.

Sucre is een stuk prettigere stad dan Uyuni. Op zich is er niet zo heel veel te doen, maar het is een ideale stad om gewoon te chillen en om Spaans te leren. Aangezien dat met ons vloeiende Spaans niet meer nodig is, zijn we maar 2 dagen gebleven in Sucre en namen we weer een nachtbus naar La Paz, de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld. Ook La Paz was eigenlijk heel vies en lelijk (zelfs in het centrum was weinig moois te ontdekken), maar je kon wel met een vergeleken met de rest van de stad schandalig moderne kabelbaan omhoog. La Paz is in een soort vallei tegen bergen aangebouwd, en van bovenaf zag dat er wel supertof uit! Ik werd die dag wel ziek, waarschijnlijk van het eten, maar een paar keer overgeven was niet genoeg om de hoofdreden om naar La Paz te komen te skippen; Death Road.

Death Road heeft zijn gezellige naam te danken aan zijn uitverkiezing tot meest gevaarlijke weg ter wereld. Inmiddels is er een nieuwe weg aangelegd die het verkeer langs een andere route leidt, maar daarvoor gingen er jaarlijks 200 á 300 mensen dood doordat er hele voertuigen in de honderden meters diepe afgrond vielen omdat de weg zo smal is. Tegenwoordig bestaat het grootste gedeelte van het verkeer uit mensen die op fietsen van de berg af scheuren.

Eerst word je naar 4800 meter hoogte gebracht, en vanaf daar ga je 32km lang keihard over de nieuwe asfaltweg naar beneden. Daarna sla je rechtsaf om de onverharde Death Road op te gaan. Het eerste gedeelte is misschien ook wel het meest angstaanjagend, met afgronden van 400 meter diep waar je behoorlijk hard langs raast op je fiets. In totaal ga je 31km over Death Road en kom je uiteindelijk op 1300 meter hoogte bij het begin van de jungle uit voor het avondeten. Op de weg terug naar La Paz vertelden de gidsen nog een aantal horrorverhalen waarvan je blij was dat je ze niet van tevoren gehoord had, maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee hoe eng en gevaarlijk het was, zo lang je niet van het type "Look mom, no hands!" bent.

Vanuit La Paz gingen we naar Copacabana, en daar namen we een boot naar Isla del Sol, gelegen in het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld (zo'n 4000m). De zonsondergang was er prachtig, maar daarna was er ook werkelijk geen reet meer te doen, dus we lagen om 20:30 al lekker te slapen. De dag erna zou de boot pas om 15:30 vertrekken, dus we hebben tot die tijd lekker in de zon gechilld (het eiland deed haar naam eer aan) en gingen vervolgens met de nachtbus van Copacabana naar Cusco, in Peru.

Inmiddels zijn we dus al in Peru aanbeland, en gaan we morgen beginnen aan de Jungle Trek naar Machu Picchu. De befaamde Inca Trail moet je zo'n 103 jaar van tevoren boeken omdat hij anders vol zit, maar de Jungle Trek is een prima alternatief waarbij je ook gaat mountainbiken en met een zipline naar beneden gaat. Hopelijk gaat het weer een nieuw hoogtepunt in onze reis worden! Bolivia was tof, soms heel lelijk, maar vaak ook adembenemend mooi en indrukwekkend, en de mensen zijn over het algemeen vriendelijker en opener dan in Chili en Argentinië.

Chao!