Mí nombre es Antonio!

¡Hola!

Het voelt inmiddels alsof het al heel lang geleden is dat we Puerto Natales verlieten en de bus naar El Calafate namen, hoewel dat nog maar een week of twee geleden is. 6 uurtjes chillen in de bus was voldoende om vanuit Puerto Natales weer terug in Argentinië te geraken, in dit geval dus El Calafate. In El Calafate zelf is op zich niet zoveel te doen, het is een stadje gericht op toeristen die de nabijgelegen Perito Moreno gletsjer willen bezoeken. Dat is dan ook precies de reden dat wij El Calafate aandeden.

De enige volle dag die we in El Calafate waren gingen we dus met de bus naar de gletsjer. De Perito Moreno gletsjer is een bizar natuurverschijnsel waarbij een gletsjer vanaf een berg doorloopt in een meer, en daar maarliefst 40 tot 60 meter bovenuit steekt. We hebben daar op een bootje voor de gletsjer gevaren, en dan zie je pas echt hoe ontzettend hoog dat is. De boot moet op minstens 300 meter afstand blijven omdat er af en toe flinke stukken ijs afbreken, wat een enorm geluid maakt en tevens flinke golven veroorzaakt. Als je die op je hoofd zou krijgen moet je maar hopen dat je een goede levensverzekering hebt afgesloten, dus vandaar kunnen ze niet te dichtbij komen met de boot. Als we de gids mogen geloven is de gletsjer ook nog eens 180 (!) meter diep in het water, maar dat zijn we niet in onze zwembroekjes wezen controleren.

De volgende bestemming zou San Carlos de Bariloche zijn. Dat ligt ook in Argentinië en aangezien Argentinië gelukkig maar een klein land is was dat slechts 31 uur reizen met de bus. De bus was wel redelijk luxe met genoeg beenruimte om 's nachts te kunnen slapen. Er was 28 uur lang echt he-le-maal niets te zien, en toen de omgeving wat mooier werd was ook de zon al ondergegaan, maar ondanks dat was het allemaal nog wel te doen.
Bariloche is waarschijnlijk de populairste wintersportbestemming van Argentinië en wordt dus omgeven door vele bergen, maar het ligt ook in een gebied met allerlei prachtige meren. Daarnaast staat Bariloche ook bekend om de goede chocola!

De eerste dag in Bariloche hebben we doorgebracht met rondlopen in de stad, chocola eten, dropboxen in de McDonalds en chillen in de zon. De tweede dag wilden we graag wat actiever doorbrengen en dus huurden we fietsen om het Circuito Chico af te leggen. Dat is 27km fietsen in bergachtig gebied en met bovenal fantastisch uitzich over meren. Gewapend met een helm en oranje veiligheidshesje (helaas ontbrak het oranje vlaggetje achterop de fiets) gingen we op pad. Met name in het begin was het flink klimmen, en dat valt niet helemaal mee als je niet meer dan de brug op de Kolhornerweg gewend bent. Het uitzichtpunt dat je daarmee bereikte was zeer de moeite waard, en met name naar beneden knallen was tof!

De volgende dag wilden we met de bus naar Pucón in Chili, maar omdat het hoogseizoen voorbij was ging er geen directe bus meer en moesten we via Osorno, tevens in Chili. Via een mooie bergpas kwamen we bij de grensovergang, waar het nogal lang duurde om daadwerkelijk het land binnen te komen omdat alle tassen uit de bus gecontroleerd moesten worden op stiekem meegebrachte appels of stukjes leverworst. Dat is kennelijk serious business in Chili. Osorno bleek kneiterlelijk te zijn dus we namen dezelfde dag nog de bus om naar Pucón te gaan.

Pucón is een klein backpackersstadje met ongeveer 20.000 inwoners, omringd door meren, vulkanen en bergen. We zouden hier een week gaan blijven om een cursus Spaans te volgen, geen overbodige luxe gezien het ernstige gebrek aan kennis over de Spaanse taal. Gedurende de week hadden we 5 keer 3 uur les van Karin, een Chileense die 11 jaar in Duitsland had gewoond en ons les gaf in een mengelmoes van Spaans, Duits en Engels, supergrappig. Mijn naam was (zoals voor vrijwel iedere buitenlander) onuitspreekbaar voor haar, dus de afgelopen week heette ik Antonio. Dat is de laatste tijd sowieso al m'n go to name geworden voor mensen voor wie de eu-klank te moeilijk is. Aangezien wij vanzelfsprekend uitstekende studenten zijn (you have good heads!), hebben we in die 15 uur meer stof behandeld dan ze normaal doet en spreken we nu vloeiend Spaans met feilloos Chileens accent.

De absolute topactiviteit in Pucón is het beklimmen van de meest actieve vulkaan van Zuid-Amerika, de Villarica, die vorig jaar in maart nog uitgebarsten is. De trips hier naartoe worden regelmatig gecanceld omdat de vulkaan te actief is of het weer het niet toe laat. We hadden ontzettend mazzel dat we precies op de enige dag dat we geen Spaanse les hadden mee konden met de tour, en dus stonden we om 5:30 op om de vulkaan te beklimmen. Je krijgt van de tourorganisatie geschikte schoenen en een backpack met allerlei benodigde spullen mee.

Het eerste gedeelte van de beklimming kon afgelegd worden met een stoeltjeslift, de vulkaan wordt in de winter namelijk ook gebruikt voor wintersport. Vanaf daar moesten we echter zelf aan de bak en ging het meteen steil omhoog. Na zo'n anderhalf uur lopen kwamen we bij de gletsjer op de vulkaan aan en was het tijd om een soort spikes onder de schoenen te bevestigen (crampons heten ze in het Engels, geen idee hoe die dingen in het Nederlands heten eigenlijk). Vervolgens liepen we een hele tijd over het ijs steil omhoog, tevens met behulp van een icepick. Op een gegeven moment hield het ijs weer op en gingen we het laatste stuk over (lava)gesteente nog even enorm steil omhoog om de top van de vulkaan te bereiken. Daar mochten we met een gasmasker op, ter bescherming tegen giftige stoffen, 5 minuten lang over de rand van de krater kijken en konden we lava zien. Dat was echt waanzinnig vet! Het uitzicht vanaf de top was ook nog eens weergaloos omdat de vulkaan met zo'n 2800 meter het hoogste punt in de omgeving is en je dus heel ver kunt kijken.

Naar beneden moesten we eerst weer flink steil omlaag lopen, tot we bij de gletsjer terugkeerden. Daar ging je met een plastic sleetje behoorlijk hard glijdend vanaf, supertof! Het laatste stuk moesten we weer lopend naar beneden en uiteindelijk keerden we moe maar voldaan weer terug in het hostel. Dit was absoluut één van de vetste dingen die we ooit gedaan hebben!

Gedurende onze tijd in Pucón zijn we ook nog naar de prachtige hot springs Geometrica geweest, zijn we naar een 70 meter hoge waterval gelopen en hebben we genoten van het mooie weer. We verbleven in het Chili Kiwi hostel, gelegen op een perfecte locatie aan het meer. Afgelopen jaar zijn ze verkozen tot beste hostel van Chili en de nummer 3 van Latijns Amerika, en het was inderdaad een meer dan prima hostel! De bar in het hostel was een uitstekende plek om de avond te eindigen, en omdat we nu wat langer op één plek verbleven zie je mensen ook wat vaker en leer je ze beter kennen. Pucón was fantastisch!

We zijn nu een maand onderweg en die is voorbij gevlogen! Ook houden we het nog dusdanig goed met elkaar uit dat geen van beide in de vulkaan geduwd is, dus het is hier allemaal muy bien! Afgelopen nacht zijn we met de bus naar Santiago gegaan, met zo'n 6 miljoen inwoners weer totaal iets anders!

Adios!